بله بنده در دوره سوم هیات مدیره نصر تهران افتخار عضویت در هیات مدیره را پیدا کردم و با اعتمادی که دوستان در هیات مدیره به بنده داشتند، نایب رییس هیات مدیره شدم. همچنین یکی از نمایندگان تهران در شورای مرکزی سازمان بودم و در آن سه سال مسئول کمیسیون نرم افزار تهران هم بودم. طبیعی است که برحسب این مسوولیت ها در اکثر فعالیت های هیات مدیره دوره سوم نقش داشتم که بعضی از مهم ترین آنها را خدمت تان عرض می کنم: در دوره سوم برای اولین بار برنامه عملیاتی نسبتا مفصلی برای هیات مدیره تدوین شد که بنده در جریان تهیه و تنظیم آن نقش موثری داشتم. هم چنین توانستیم با کمک و هدایت دوستان، قالب استاندارد و جامعی برای گزارش های عملکرد هیات مدیره تنظیم کنیم که هنوز هم کمابیش از آن استفاده می شود. یکی از کارهای مهم دیگری که در آن دوره شد، بازنگری و تدوین مجدد آیین نامه تشکیل و اداره کمیسیون ها و هم چنین تدوین آیین نامه انتخابات بود که بنده در آن مستقیماً نقش داشتم. تدوین میثاق صیانت از سرمایه انسانی صنف هم ابتکار دیگری بود که متاسفانه بعداً پیگیری نشد. در کمیسیون نرم افزار هم افزایش کمی و کیفی کارگروه ها و مشارکت فعال در قوانین و مقررات مرتبط با حوزه از جمله دستاوردها بود. موارد متعدد دیگری هم بود که بعضی در آن دوره به  نتیجه نرسید و البته اعضای هیات مدیره آن دوره و سایر دوستانی که از نزدیک با هم کار می کردیم باید در مورد کیفیت و اثربخشی این فعالیت ها نظر بدهند.

اولا من هم فکر می کنم در سازمان نظام صنفی مانند سایر سازمان های عضومحور، مسوولیت ها باید داوطلبانه، چرخشی و نوبتی باشد و نباید به یک تخصص و حرفه تبدیل شود. هر چه تعداد و تنوع دوستانی که در دوره های متوالی مسوولیت قبول می کنند، این چرخش بهتر انجام می شود. در دوره چهارم دوستان توانمندی کاندیدا شده بودند و طبیعی بود که من دیگر نیازی به استمرار حضور خودم نبینم. البته خستگی ناشی از فعالیت سه ساله در هیات مدیره، کمیسیون نرم افزار و شورای مرکزی هم بی تاثیر نبود. کسانی که خودشان در مسوولیت های این  چنینی بوده اند، می دانند که فعالیت صنفی انرژی و وقت زیادی از شخص می گیرد و بعضاً تاثیر منفی هم بر کسب وکار شخصی می گذارد.

در این دوره هم بنای من بر نامزدشدن نبود، ولی با دعوت و تشویق برخی از دوستان و بزرگانی که برای آنها احترام زیادی قائلم، احساس کردم در ترکیبی که به اتحاد 99 موسوم شده، می توانم تاثیر کوچکی داشته باشم.  

سرمایه انسانی کلیدواژه شناخته شده و رایجی در علوم اجتماعی و ادبیات توسعه است و بنده هم قبلا در نوشته هایم در مورد نظام صنفی در این مورد به  اندازه کافی توضیح داده ام. به طور خلاصه، سرمایه انسانی ویژگی فعال و توانمندی بالقوه ای است که در پیوندهای اجتماعی و ارتباطات سازمان یافته یا شبه سازمان  یافته برای دستیابی به اهداف مشترک یک جمع یا گروه اجتماعی وجود دارد و در صورت هدایت صحیح می توان از آن برای اهداف توسعه ای استفاده کرد. در دیدگاه من، مهم ترین وظیفه و شاید علت وجودی سازمان نصر هم شکل دادن و هدایت هدفمند این سرمایه اجتماعی در جهت توسعه ملی و توسعه صنعت فاواست.

نكته جالبي كه در مورد سرمايه اجتماعي وجود دارد كه برخلاف دو شكل ديگر سرمايه (سرمایه مادی و سرمایه انسانی)، برنامه ریزی ايجاد و توسعه آن از توان دولت ها (به تنهايي) خارج است. به عبارت ديگر، توسعه و تقويت سرمايه اجتماعي كه پيش شرط هرگونه توسعه پايدار و همه جانبه در جامعه است، نيازمند سازمان ها و شبكه هاي رسمي و غيررسمي ميان افراد و گروه هاي هم سود جامعه است كه مهم ترين كاركرد آنها تقويت اعتماد متقابل در ميان اعضا به شمار مي رود. علت توجه به سازمان هاي مردم نهاد (ان جی اوها) و اهميت اين سازمان ها در كنار ساير عناصر جامعه مدني (مانند دولت، رسانه ها، نهادهاي آموزشي و ...) اين است كه اين سازمان ها مي توانند به ايجاد و توسعه شبكه ارتباطات متقابل بين افراد و گروه هاي مختلف در جامعه كمك كنند و از اين راه سرمايه اجتماعي جامعه را ارتقا بخشند. اين كاركرد از نهادهاي حاكميتي برنمي آيد و در جوامعي كه به دليل مدرنيزاسيون، شبكه هاي اجتماعي غيررسمي مبتني بر روابط سنتي (مانند بازار) در آنها در حال فروپاشي است، هيچ جايگزين ديگري براي اين سازمان ها نمی توان در اين زمينه يافت.

تغییر ساختار و قواعد پایه ای سازمان ضرورتی است که امروزه همه صاحب نظران صنفی در موردش اتفاق نظر دارند. اما در مورد مصادیق این تغییر نظرات یکسان نیست. یکی از مهم ترین مصادیق آن به نظر من کمبود نهادهای دائمی و پایدار در بدنه سازمان است که با تغییر هیات مدیره های ادوار تغییر نکند. مشابه آنچه ما در مورد شورای انتظامی داریم. به نظرم می شود تعداد بیشتری از این نهادها را ایجاد کرد و رسمیت داد. مورد مهم دیگر، تفکیک وظایف حاکمیتی و تصمیم گیری اعضای هیات مدیره از وظایف اجرایی است که در ادوار گذشته به  دلیل ضعف نسبی دبیرخانه ها عمدتاً بر دوش آنان افتاده یا حداقل از آن ها انتظار می رفته است.

جایگاه و نقش کمیسیون های تخصصی و میزان استقلال آن ها هم از مواردی است که نیاز به بازاندیشی و بازنگری دارد. البته موارد دیگری هم هست که به ارتباط به سازمان های استانی برمی گردد و در جای خود باید در مورد آنها صحبت کرد.

به نظرم در این دوره به دلیل تقارن چند اتفاق ناخوشایند مثل مساله امضاها، تاخیر در نهایی  شدن فهرست کاندیداها، نبود فهرست های رقیب و بحث های حاشیه ای دیگر، ممکن است با خطر عدم مشارکت جدی اعضا در مجمع و انتخابات مواجه شویم که در هر صورت و با هر ترکیبی که برای هیات مدیره انتخاب شود، نتیجه خوبی نخواهد بود. شرایط محیطی و توانمندی درونی صنف در این مقطع به گونه ای است که اگر انتخابات پرشور و پرمشارکتی داشته باشیم و هیات مدیره با پشتوانه رای بالایی انتخاب شود، می توان از فرصت های زیادی برای رفع موانع و مشکلات صنف و ارتقای جایگاه سازمان استفاده کرد. بنابراین از همه دوستان خواهش می کنم با حضور حداکثری و فعال در مجمع، بلوغ و همیت صنفی خودشان را یک بار دیگر ثابت کنند.