زمان می گذرد و با گذرش آنچه از ما می گیرد و آنچه به ما می دهد، نگاه است. زمان می گذرد و نگاه ما مدام در حال تغییر است. مفاهیم تغییر می کنند، آرزوهایمان عوض می شود، عاداتی از سر می افتد و عاداتی به روزهایمان اضافه می شود، رویاهای مان عوض می شوند، آدم های اطراف مان تغییر می کنند، دوستی ها و دلبستگی های مان در نوسان اند. دوستانی از دست می دهیم و دوستانی به دست می آوریم. احساسات، تبدیل می شوند؛ بی تفاوتی به عشق، عشق به نفرت، نفرت به بی تفاوتی، مهر به دلبستگی. 

تردید همراه زمان است. در حال نمی توان هیچ گاه مطمئن بود کاری که انجام می دهیم درست است. اشتباه می کنیم و این زمان است که حقیقت را به ما می رساند. گاهی فرصت جبران داریم و گاهی نه. 

فراموشی، دام زمان است. دلگرمت می کند به «همیشه». گمان می کنی «همیشه» وقت داری؛ برای رسیدن ها، برای جبران ها، برای درست بودن ها، برای عاشقی کردن ها، برای خواستن ها، گفتن ها و شنیدن ها. از همین روست که فراموش می کنیم هر کدام از عزیزان مان شاید یک دقیقه دیگر نباشند، فراموش می کنیم باید با آنها که دوست شان داریم حرف بزنیم، حرف هایشان را بشنویم. فراموش می کنیم دل سیر به لبخند آنها که دوست شان داریم نگاه کنیم. بغل شان کنیم. فراموش می کنیم بخشیم، دوست شویم، صلح کنیم. حتی خودمان را فراموش می کنیم؛ جوانی مان را، توانایی هایمان را، جان مان را. ناگهان می بینیم دیگر جوان نیستیم، دیگر فرصت جوانی نداریم. بس که زمان گول مان می زند. الهی در چرخه تغییراتی که زمان به وجود می آورد، بهتر شویم، الهی آنچه به دست می آوریم با ارزش تر از چیزی باشد که از دست می دهیم. الهی در دام فراموشی نیفتیم؛ ببخشیم، قدردانی کنیم، دوست داشته باشیم. الهی تردید را بگذاریم گوشه مغزمان تا پیش از هر کاری کمی مکث کنیم؛ پیش از حرف زدن، پیش از قضاوت کردن، پیش از تصمیم گرفتن.