«مسیر توسعه چین را باید در یک گذار تاریخی دید. نقطه عطف این گذار، دهه 70 است؛ زمانی که دنگ شیائو پینگ بر قدرت می نشیند» این ها را امیر ناظمی، عضو هیات عامل سازمان فناوری اطلاعات ایران، بیان می کند. او در تفسیر وضعیت فعلی چین، معتقد است حضور مائو در چین به جز تشکیل دولت مرکزی قدرتمند، هیچ دستاورد دیگری برای این کشور نداشته است و سیاست های او مانند طرح های انقلاب فرهنگی و جهش رو به جلو، به کل شکست خورده اند. در مقابل، دنگ شیائو پینگ، معماری چین را بر اساس دو اصل بنا کرد؛ طرح هایی که اتفاقا در آن زمان مخالفانی جدی داشت. ناظمی درباره برنامه دنگ می گوید: «سیاست خارجی و درهای باز و اصلاحات داخلی، سیاست هایی بود که او اتخاذ کرد». ناظمی معتقد است چین به طرز هوشمندانه ای به سیاست در های باز اهمیت بیشتری نسبت به اصلاحات داخلی می داد. اصلاحات داخلی با اعتراضات گسترده ای همراه بود، اما سیاست درهای باز همچنان پی گرفته شد.»

 ناظمی برخلاف بسیاری از تحلیلگران، بر این عقیده است که سیاست در های باز در چین، تنها به دلیل مسایل اقتصادی و جذب سرمایه گذار رخ نداد. او برای اثبات ادعای خود، به اظهارات دنگ اشاره می کند و می گوید: «دنگ به سه محور اشاره و بر آن ها تاکید می کند. او می گوید من دوست ندارم مدیرانی داشته باشم که کور و نابینا باشند». 

ناظمی در تفسیر سخنان دنگ می گوید: «فقدان اطلاعات منجر به ناآگاهی مدیران خواهد شد و نمی توانند تحلیل دقیقی داشته باشند.» دومین محور دنگ که ناظمی به آن اشاره می کند، این است که دنگ بر این موضوع اعتقاد داشت که در فقدان فضای رقابتی، مدیران به سختی انتقادات را می شنوند و این امر در نهایت به انحصار اقتصادی و سیاسی شدت می دهد. سومین بخش این است که مدیران در صورت بسته بودن در ها، دماغ پربادی خواهند داشت؛ زیرا با دیگران مقایسه نمی شوند. ناظمی معتقد است فرارفتن سیاست های در های باز چین با چنین رویکردی ارزشمند شد و تداوم یافت.

 

«توسعه حاصل مجموعه ی انتخاب های متفاوت و مستمری است که یک کشور می گیرد و این انتخاب ها، انتخاب های سختی است»؛ ناظمی با ارایه این تعریف از توسعه، تصریح می کند: سیاست های دنگ انتخاب های سختی بود که او آن ها را با وجود مخالفت های بسیار، اتخاذ کرد. وی معتقد است که تصمیمات دنگ انتخاب های سختی بود که مخالفانی جدی داشت، منافع برخی از گروه ها را تهدید می کرد و حتی بازیگران را تغییر می داد. او با الهام گرفتن از تجربه چین، موکدانه می گوید: «ما نمی توانیم توسعه پیدا کنیم، مگر این که تصمیمات سخت، مستمر و صحیحی بگیریم؛ به این معنا که در مقاطع مختلف، تصمیمات درست است که می تواند ما را به توسعه برساند».

«دنگ چهار منطقه را به قصد صادرات محور بودن جدا می کند و مراد او از ارتباطات خارجی، به این معنی نیست که تمام مرز های کشور گشوده شود. همچنین این سیاست یک دفعه ای نبوده است»؛ ناظمی به سیاستی اشاره می کند که در سال های اخیر در ایران نیز پی گرفته شد؛ سیاستی که به اعتقاد بسیاری از کارشناسان به درستی اجرا نشد. ناظمی با اشاره به درس هایی که سیاست چین به همراه دارد، می گوید: «اول این که این سیاست، سیاستی نیست که در همه حوزه ها وجود داشته باشد؛ باید گام به گام و فازبندی شده پیش برود و دوم این که صرفا در راستای واردات نیست و باید صادرات را نیز در آن مدنظر قرار دهیم. این طرح در ابتدا با چهار منطقه شروع شد و پس گذشت چند سال به 14 منطقه افزایش یافت». ناظمی همچنین بر نگاه حاکم بر چین و در راستای توسعه به نکته ظریف دیگری نیز تاکید می کند و آن شناخت مهاجران چینی به عنوان فرصت نزد حاکمان در چین است؛ به این معنا که چینی ها دو تابعیتی ها را یک غنیمت برای جذب سرمایه، دانش جدید و در نهایت توسعه تلقی می کنند.