یک توجیه منطقی

ساحره چمنی

دو سه سالی است که از چند متری پاساژ علاءالدین در خیابان جمهوری تا تقاطع حافظ، دیواری از دلالان و دست‌فروشان موبایل کشیده شده است، به طوری‌که به زحمت می‌توان از لابه‌لای این دیوار رد و وارد پاساژ شد. البته این قضیه درباره خانم‌ها تشدید می‌شود، چنان‌که از در  اصلی پاساژ کمتر خانمی می‌تواند وارد پاساژ شود و از این روست که پاساژ علاءالدین به یک مرکز خرید مردانه شهرت یافته است.

البته ورود خانم‌ها به این پاساژ از یک سو و مشکلاتی که دلالان و دست‌فروشان برای خرید و فروش گوشی جلوی در پاساژ به وجود آورده‌اند از سوی دیگر این مرکز تجاری معروف را به نوعی زیر سوال برده است.

به قول فروشندگان هر کدام از مغازه‌های چندمتری این پاساژ باید دست‌کم هزینه زندگی چندین خانواده را تامین ‌کند و اجاره‌های هر کدام از این مغازه‌ها نیز به چندین میلیون هم می‌رسد. اما جای سوال دارد، چرا مغازه‌داران به این دلالان که مانعی بر سر راه خریداران برای ورود به پاساژ هستند و به نوعی رقیب سرسخت فروشندگان پاساژند اعتراضی ندارند.

غیر از دلالانی که ایستاده‌اند، بعضی‌ها هم بساط پهن‌ کرده و نشسته‌اند و از گوشی و دوربین گرفته تا هر گونه لوازم جانبی که بخواهید داخل کیف و جیب و بساط‌‌شان یافت می‌شود. آنهایی که ایستاده‌اند اسم‌شان با خودشان است، دلالند، اما آنهایی که نشسته‌اند خیلی محترمانه گوشی تقلبی، چینی، هندی و و و به اسم اصل به خریدارانی که دست‌فروش‌ها را برای یک خرید درست و حسابی انتخاب کرده قالب می‌کنند.

اما جالب‌تر از همه اینکه نیروی انتظامی هم دخالتی نمی‌کند و با یک توجیه منطقی این قضیه را ختم به خیر کرده است و آن اینکه بهتر است دلالان اینجا کار کنند تا اینکه بروند و دزدی کنند و در نهایت کلاه مردم را بردارند!