از سال 1392 به بعد، رویدادهای استارت آپی با شتابی باورنکردنی رشد کردند. گرچه هدف نخستین برگزاری این تعداد رویداد، آشنا کردن گستره وسیع تری از مخاطبان با مفاهیم نوین کارآفرینی بود، به تدریج آفت هایی گریبان این موج رویدادها را گرفت.

تلاش نکردن برای به روز نگاه داشتن محتوای رویدادها و بسنده کردن به تعریف و تمجید اولیه از چند قطره بارانی که بر برهوت نزول کرده بود، کیفیت را فدای کمیت کرد. رویدادها، سخنرانان و حتی شرکت کنندگان آن ها تکرار می شوند، تا حدی که نکته سنجان توییتری از رویدادها به عنوان دورهمی هایی یاد می کنند که هر از چندگاهی تعدادی از دوستان خود را در این یا آن رویداد ملاقات می کنند. 

رویدادها محلی شدند برای برندسازی شخصی برخی افراد که جایگاه خودساخته ای در این زیست بوم نداشتند. کسانی که نه تجربه موفقیت داشتند نه شکست، بلکه صرفاً در مورد چیزهایی سخن می گفتند که نه خودشان چیزی از آن می دانستند نه مخاطب غیرمتخصص می توانست تشخیص دهد که سخنران چیزی از موضوع سخنرانی نمی داند.

و در نهایت، رویداد کسب وکار عده ای شد که جز برگزاری رویداد – که ای کاش می توانستند پرمحتوا و اثرگذار برگزار کنند- هنری دیگر ندارند. مساله آن قدر برای برخی برگزارکنندگان جدی است که حتی در مواردی که می دانند یا بعداً متوجه می شوند که یکی از سخنرانان با ادعای کذب، مدرک جعلی و سال ها فریب دادن مخاطبان برای خود اسم و رسمی بافته اند هم حاضر نمی شوند آن شخص را از رویداد خود کنار بگذارند. یا در موردی دیگر، به محض این که شخص سرشناسی از سوی یک رسانه نما مورد تهمت و افترا قرار می گیرد، به راحتی او را از برنامه خود کنار می گذارند که مبادا «خوش نامی»شان خدشه دار شود.

بهای نامی که برخی برای خود دست وپا می کنند، عمر و اعتماد جامعه است. اگر چشم ببندیم و بگذریم، با آن ها هم دست و هم داستان شده ایم.